Het Zonnelied ofwel “de Lofzang der schepselen” heeft Franciscus geschreven in 1225, na een periode waarin hij ziek en wanhopig was. Hij bezingt hierin de liefde voor de schepping.

Allerhoogste, almachtige, goede Heer,
van U zijn de lof, de roem, de eer en alle zegen.
U alleen, Allerhoogste, komen zij toe,
en geen mens is waardig uw naam te noemen.
Wees geprezen, mijn Heer, door al uw schepselen,
vooral door mijnheer broeder zon
die de dag is en door wie Gij ons verlicht.
En hij is mooi en straalt in grote pracht;
Van U, Allerhoogste, draagt hij het teken.
Wees geprezen, mijn Heer, door zuster maan en de sterren.
Aan de hemel hebt Gij ze gevormd, helder en kostbaar en mooi.
Wees geprezen, mijn Heer, door broeder wind
en door de lucht, bewolkt of helder, en ieder jaargetijde
door wie Gij het leven van uw schepselen onderhoudt.
Wees geprezen, mijn Heer, door zuster water
die heel nuttig is en nederig, kostbaar en kuis.
Wees geprezen, mijn Heer, door broeder vuur
door wie Gij voor ons de nacht verlicht;
en hij is mooi en vrolijk, stoer en sterk.
Wees geprezen, mijn Heer, door onze zuster moeder aarde,
die ons voedt en leidt,
en allerlei vruchten voortbrengt, bonte bloemen en planten.
Wees geprezen, mijn Heer,door wie omwille van uw liefde
vergiffenis schenken, en ziekte en verdrukking dragen.
Gelukkig wie dat dragen in vrede,
want door U, Allerhoogste, worden zij gekroond.
Wees geprezen, mijn Heer,
door onze zuster de lichamelijke dood,
die geen levend mens kan ontvluchten.
Wee hen die in doodzonde sterven;
gelukkig wie zij in uw allerheiligste wil vindt,
want de tweede dood zal hun geen kwaad doen.
Prijs en zegen mijn Heer,
en dank en dien Hem in grote nederigheid.

Zónnegenger

Sint Frans, wie hat dieh kingerhart gezónge
En hónt dien veut vuër God gedansd.
Wie hat vuër Hem i vruijd dieh oog gegalnsd
Of zint dig graad de troane drin geshprónge.

Doeh has dieh liehf i beëdelsdrag gedwónge
En dig mit ermood dienne kop umkransd.
Mit shtroaleneëgel hat Heë dig geshtansd
De heng, de veut en óg de ziej durgdrónge.

Doeh zenger, noeëts koams doeh u woad te kót.
En wool gee miensh nao dienne lofzang huëre,
Da góngs de in der bush, kroogs dienne wil

En prëkdes doa de deëre dienne God.
Die woare, wens doeh woashs ant kristelieëre,
Óp land, ióg en water eëve shtil.

Gedicht van Cor Driessen z.g.
Uit Uitgave van Sjtigting Kiezzel Shting en Brikke, 1989

Op wens van de uitgever is de spelling niet aangepast aan de gangbare regels, maar zo overgenomen.

zacht zet Franciscus
het vleugellam vlindertje
op de bloem terug