Ich laefdje den ouch allein, zónger det ich mèt emes ech kós kalle, tot ich zès jaor gelaeje eine kier sjtökker haaj in de Sahara. Get aan miene motor dee ‘t neet mier en ómdet ich geine monteur en ouch gein anger minse bie mich haaj, mós ich zelf draan, gans allein ein zwaor reparatie doon.
‘t Woor väör mich pómpe of verzoepe. Ich haaj neet mier den väör ach daag water bie mich.
De ierste aovendj bön ich in de zandj in slaop gevalle, waal doezendj kilomaeter van de bewoendje waereldj. Ich woor mier verlaote as eine sjipbräökeling  (op ein vlot) midde oppe oceaan. Gae kintj uch den ouch waal väörstelle det ich verwónjerdj opkeek wie in de mörge ein vraemdj klein sjtumke mich wakker mook:
“Estebleef... teiken mich ein sjaop!”
“Wableef?”
“Teiken mich ‘n sjaop...”
Ich sjpróng wie door ein bie gesjtaoke. Ich höb mich de ouge ins oetgevraeve en good gekeke. Dao zoog ich ein klein, huugst ongewuen menke, det mich deep in de ouge keek. Hie is de bèste teikening die ich daonao van ‘m gemaakdj höb. Oppe teikening is ‘t menke lang neet zoeë sjoeën wie ‘t menke det ich zoog.
Det is neet mien sjöldj. Wie ich zès jaor waas, haje de groeëte minse mich aafgeraoje óm kunssjilder te waere, en daoväör höb ich niks liere teikene, allein gesjlaote en aope boa's.
Wie eine boetsauto keek ich mèt groeëte, verwónjerdje ouge ‘t menke aan. Vergaet neet det ich doezendj kilomaeter van de bewoeëndje waereldj aaf zoot. Ouch zoog ‘t menke d'r neet oet asof ‘t zich haaj verloupe; ‘t Woor ouch neet half doeëd van meugigheid, hónger, doosj of sjrik. Niks aan ‘m dee mich dinke aan ein midde in de woestijn verlaore geloupe kindj, doezendj kilomaeter van de bewoeëndje waereldj. Wie ich intjelik weer get oet kós bringe, zag ich taege ‘m:
“Mer... waat duis doe den hie?”
Gans zaocht, asof ‘t laeve d'rvan aafhing, vroog hae opnu:
“Estebleef...teiken mich ein sjaop...”
Asse van get zoeë ónger de indrök bös, höbse de mood neet nae te zègke. Wie vraemdj ‘t mich ouch sjeen - doezendj kilomaeter van de bewoeëndje waereldj en zoeë dun bie de doeëd - , ich pakdje oet mien tes ein blaad pepeer en mien vulpen.Doe kwoom bie mich op det ich veural Aardrijkskunde, Gesjiedenis, Raekene en Grammatiek gelierdj haaj, en mèt mismood zag ich taege ‘t menke det ich neet kós teikene.
‘t Zag:
“Det meuktj niks oet. Teiken mich ‘n sjaop.”
Ómdet ich noeëts ein sjaop geteikendj haaj, mook ich ‘m ein van de twieë teikeninge die ich oeëts gemaakdj haaj. Die van de gesjlaote reuzesjlang. Ich waas d'r gans vanaaf wie ich det menke huerdje zègke:
“Nae! Nae! Ich wil geine aolifantj in ein reuzesjlang. Ein reuzesjlang is hieël gevierlik en eine aolifantj haet väöl ruumdje nuedig. Teiken mich ‘n sjaop.”
Doe höb ich ‘t geteikendj:

Det menke keek gesjpits toe en zag doe:
“Nae! Det is al good zeek. Maak ein anger.”
Det deej ich.
Miene vrundj lachdje belaefdj nao mich:
“Det is gein sjaop, det is eine boek. Ich zeen häör...”

Ich mook mien teikening nog eine kier. Mer net wie de veurige werdje die neet good gevónje: “Det is te aod, ich wil ein det lang laeftj.”

Ich waas ‘t zat, mien gedöldj waas op, ‘t werdje de hoeëgste tied det ich miene motor droet haoldje, dus kriebeldje ich dees teikening grauwelendj inein:

“Dit is zien kis. ‘t Sjaop, dets doe wils, zitj dao-in.”
En ich waas verpópzakdj wie ich zoog det de sjnoet van miene jónge kritikaster opklaordje:
“Det is noe krek wie ich ‘t mein. Dinkse det dit sjaop väöl graas nuedig haet?”
“Woróm?”
“Ómdet bie mich thoes alles hieël klein is...”
“D'r zal waal genóg zeen. Ich höb dich ein klein sjaop kedo gedaon.”
Hae hóng ziene kop äöver de teikening:
“Neet zoeë klein as...  Mer kiek noe! ‘t Is in sjlaop gevalle...”
En zoeë höb ich de kleine prins liere kinne.

Fragment uit: “ 't Prinske”, door Leo Henderikx, uitgave Stichting Dialect- en Cultuuronderwijs Limburg

Foto met dank aan J.N.M. Schieveld, divisiemanager Wickeraderheem, centrum voor kinder- en jeugdpsychiatie Heerlen